Plan A:
overbrug de 2 bovengenoemde plaatsen (606 km) op een snelle en creatieve manier zodat er nog tijd is voor de vijfde etappe in Noord-Tajikistan
Plan B:
Die ochtend van de, ik denk 17de augustus ben ik met een oude sovjettankwagen vertrokken vanuit Khorog richting de hoofdstad van het land van de Tajiken. Nur, de chauffeur van dienst ging er brandstof halen. De oude wagen en de loden hitte maakten er een slopend trage tocht van die ook mijn geduld danig op de proef stelden.
In de duisternis van de nacht met een door de batterij van de camion gevoedde oranje lamp knipten we, Nur en ik samen vormen en figuren uit een oude binnenband om het laboratorium van de Sovjetmotor op te lappen. Een soldaat met een groot geweer, die in de namiddag zich bij de rit had vervoegd, hield de wacht op de bergbaan.
In de zwarte nacht met schuivend grind op die nerveuze weg met een afgrond van hier tot in China, gelukkig was dat land nog niet zodanig ver, hield ik het de volgende dag voor bekeken. Na de zoveelste stop om de verhitte motor en de zoektocht naar koel bergwater nam ik graag de touwtjes van de vierde etappe-pop terug zelf in handen. Dushanbe nog zo een kleine 300 kilometer verderop. Plan B geschiedde, Het noorden voor een andere keer. Niet tegenstaande beleefde ik nog een schoon koerseinde op de Rudaki avenue (voorheen Lenin Prospekt) in Dushanbe. De straten waren er ondanks de nacht, verlicht als bij dag. Een waar onthaal! Ik kon weer zien van waar we vertrokken waren, maar beseffend dat het niet voor niets was geweest. Vive Tajikistan! Vive SSSR!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten